کد مطلب:280200 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:247
لزوم دعا بر حفظ و ایمنی آن امام
استاد اعظم (دام ظله العالی علی رؤس الامالی و الادانی) در «نجم الثاقب» در طی تكالیف مقرره در زمان غیبت فرموده:
از جمله تكالیف انام در غیبت امام (علیه السلام) دعا كردن است از برای حفظ وجود مبارك امام عصر (علیه السلام) از شرور شیاطین انس و جن و طلب تعجیل نصرت و ظفر و غلبه ی بر كفار و ملحدین و منافقین برای آن جناب، كه این نوعی است از اظهار بندگی و رضا به آنچه خدای تعالی وعده فرموده، كه چنین گوهر گرانبهائی را كه در خزانه ی قدرت و رحمت خود پرورده، و بر چهره ی آن حجاب عظمت و جلالت كشیده، و تا آن روز كه خود مصلحت داند كه آن جوهر ثمین را ظاهر و دنیا را از پرتو شعاع آن روشن نماید و با چنان وعده ی منجز حتمی،در دعا، جز ادای رسم بندگی و اظهار شوق و زیادتی محبت و ثواب و رضا به موهبت كبرای خداوند اثری ظاهر نباشد. اگر چه به غایت تاكید و تحریص فرمودند در دعا برای آن حضرت (صلوات الله علیه) در غالب اوقات.
سید جلیل علی بن طاوس در فصل هشتم از كتاب «فلاح السائل» فرموده - بعد از ذكر ترغیب در دعای برای اخوان - كه:
هرگاه این همه فضل دعا است برای برادران تو، پس چگونه
[ صفحه 106]
خواهد بود فضل دعا كردن برای سلطان تو، كه او سبب وجود تست و تو اعتقاد داری كه اگر نبود آن جناب، نمی آفرید خداوند تو را و نه احدی از مكلفین را در زمان او و زمان تو، و اینكه لطف وجود او (صلوات الله علیه) سبب است از برای هرچه كه تو وغیرت و درآنید و سبب است از برای خیر كه می رسید به آن. پس حذر آنگاه، حذر كن از اینكه مقدم بداری نفس خود را یا احدی از خلایق را در ولاء و دعای از برای آن جناب (علیه السلام) به غایت آنچه ممكن شود، و حاضر كن قلب خود را و زبان خود را در دعای از برای این سلطان عظیم الشان. و حذر كنی از اینكه اعتقاد كنی كه من این كلام را گفتم برای اینكه آن جناب محتاج است به سوی دعای تو. هیهات كه اگر این را معتقد شوی، پس تو مریضی در اعتقاد و دوستی خود. بلكه این را گفتم برای آن چیزی بود كه تو را شناساندم از حق عظیم آن جناب بر تو و احسان بزرگ او به سوی تو،و به جهت اینكه هرگاه دعا كردی برای او پیش از دعا كردن برای نفس خود و برای آنكه عزیز است نزد تو،نزدیكتر خواهد بود به آنكه باز نماید خداوند (جل جلاله) ابواب اجابت را در پیش روی تو، زیرا كه ابواب قبول دعا را ای بنده بستی به سبب گناهان پس هرگاه دعا كردی برای این مولای خاص در نزد مالك احیاء و اموات، امیداست به جهت آن وجود مقدس خداوند ابواب اجابت را باز نماید، پس داخل شوی تو در دعا كردن برای نفس خود،و برای آنكه دعا می كنی برای او در زمره ی اهل فضل او، و فرو می گیرد رحمت خداوند (جل جلاله) مر تو را و كرم و عنایت او به تو، زیرا كه چنگ زدی در دعا به حبل او. و نگوئی كه من ندیدم فلان و فلان را از كسانی كه پیروی می كنی ایشان را از مشایخ خود، كه عمل بكنند به آنچه من می گویم. و نیافتم ایشان را مگر غافل از مولای ما، كه اشاره كردم به سوی جنابش (صلوات الله علیه). پس من می گویم به
[ صفحه 107]
تو كه عمل كن به آنچه می گویم به تو كه اوست حق واضح، و كسی كه واگذارد مولای ما را و غال شود چنانچه ذكر نمودی، پس آن غلطی است واضح..
و نیز در كتاب «مضمار» در عمل ماه مبارك فرموده - بعد از ذكر ادعیه ی سحر - كه:
از وظیفه ی هر شب این است كه ابتداء نماید بنده در هر دعای مبرور و ختم كند در هر عمل مشكور، به ذكر آنكه اعتقاد دارد كه او نایب خداوند (جل جلاله) است در میان بندگان او و بلاد او.زیرا كه اوست قیم به آنچه محتاج است به او این صائم از طعام خود و شراب خود و غیر این از مقاصد خود، از اسبابی كه متعلق است به حضرت نایب از جانب رب الارباب. و این كه دعا كند از برای آن جناب این صائم به آنچه سزاوار است كه مثل آن جناب را به آن دعا كنند، و معتقد شود كه منت مر خدای راست و نایب او (علیه السلام) كه چگونه او را اهل دانستند برای این مقام، و رتبه ی او را بلند نمودند تا به این محل و منزلت.» و از این كلمات شریفه معلوم می شود كه سبب دعای برای آن جناب یكی ادای رسم بندگی و تبعیت و وفای حق بزرگی و جلالت است و دیگری رفع موانع قبول و اجابت وفتح ابواب لطف و عنایت است...
حقیر گوید: در این خصوص مزید بیانی بعد از این در طی تكالیف آتیه خواهد آمد.
[ صفحه 108]
از جمله تكالیف انام در غیبت امام (علیه السلام) دعا كردن است از برای حفظ وجود مبارك امام عصر (علیه السلام) از شرور شیاطین انس و جن و طلب تعجیل نصرت و ظفر و غلبه ی بر كفار و ملحدین و منافقین برای آن جناب، كه این نوعی است از اظهار بندگی و رضا به آنچه خدای تعالی وعده فرموده، كه چنین گوهر گرانبهائی را كه در خزانه ی قدرت و رحمت خود پرورده، و بر چهره ی آن حجاب عظمت و جلالت كشیده، و تا آن روز كه خود مصلحت داند كه آن جوهر ثمین را ظاهر و دنیا را از پرتو شعاع آن روشن نماید و با چنان وعده ی منجز حتمی،در دعا، جز ادای رسم بندگی و اظهار شوق و زیادتی محبت و ثواب و رضا به موهبت كبرای خداوند اثری ظاهر نباشد. اگر چه به غایت تاكید و تحریص فرمودند در دعا برای آن حضرت (صلوات الله علیه) در غالب اوقات.
سید جلیل علی بن طاوس در فصل هشتم از كتاب «فلاح السائل» فرموده - بعد از ذكر ترغیب در دعای برای اخوان - كه:
هرگاه این همه فضل دعا است برای برادران تو، پس چگونه
[ صفحه 106]
خواهد بود فضل دعا كردن برای سلطان تو، كه او سبب وجود تست و تو اعتقاد داری كه اگر نبود آن جناب، نمی آفرید خداوند تو را و نه احدی از مكلفین را در زمان او و زمان تو، و اینكه لطف وجود او (صلوات الله علیه) سبب است از برای هرچه كه تو وغیرت و درآنید و سبب است از برای خیر كه می رسید به آن. پس حذر آنگاه، حذر كن از اینكه مقدم بداری نفس خود را یا احدی از خلایق را در ولاء و دعای از برای آن جناب (علیه السلام) به غایت آنچه ممكن شود، و حاضر كن قلب خود را و زبان خود را در دعای از برای این سلطان عظیم الشان. و حذر كنی از اینكه اعتقاد كنی كه من این كلام را گفتم برای اینكه آن جناب محتاج است به سوی دعای تو. هیهات كه اگر این را معتقد شوی، پس تو مریضی در اعتقاد و دوستی خود. بلكه این را گفتم برای آن چیزی بود كه تو را شناساندم از حق عظیم آن جناب بر تو و احسان بزرگ او به سوی تو،و به جهت اینكه هرگاه دعا كردی برای او پیش از دعا كردن برای نفس خود و برای آنكه عزیز است نزد تو،نزدیكتر خواهد بود به آنكه باز نماید خداوند (جل جلاله) ابواب اجابت را در پیش روی تو، زیرا كه ابواب قبول دعا را ای بنده بستی به سبب گناهان پس هرگاه دعا كردی برای این مولای خاص در نزد مالك احیاء و اموات، امیداست به جهت آن وجود مقدس خداوند ابواب اجابت را باز نماید، پس داخل شوی تو در دعا كردن برای نفس خود،و برای آنكه دعا می كنی برای او در زمره ی اهل فضل او، و فرو می گیرد رحمت خداوند (جل جلاله) مر تو را و كرم و عنایت او به تو، زیرا كه چنگ زدی در دعا به حبل او. و نگوئی كه من ندیدم فلان و فلان را از كسانی كه پیروی می كنی ایشان را از مشایخ خود، كه عمل بكنند به آنچه من می گویم. و نیافتم ایشان را مگر غافل از مولای ما، كه اشاره كردم به سوی جنابش (صلوات الله علیه). پس من می گویم به
[ صفحه 107]
تو كه عمل كن به آنچه می گویم به تو كه اوست حق واضح، و كسی كه واگذارد مولای ما را و غال شود چنانچه ذكر نمودی، پس آن غلطی است واضح..
و نیز در كتاب «مضمار» در عمل ماه مبارك فرموده - بعد از ذكر ادعیه ی سحر - كه:
از وظیفه ی هر شب این است كه ابتداء نماید بنده در هر دعای مبرور و ختم كند در هر عمل مشكور، به ذكر آنكه اعتقاد دارد كه او نایب خداوند (جل جلاله) است در میان بندگان او و بلاد او.زیرا كه اوست قیم به آنچه محتاج است به او این صائم از طعام خود و شراب خود و غیر این از مقاصد خود، از اسبابی كه متعلق است به حضرت نایب از جانب رب الارباب. و این كه دعا كند از برای آن جناب این صائم به آنچه سزاوار است كه مثل آن جناب را به آن دعا كنند، و معتقد شود كه منت مر خدای راست و نایب او (علیه السلام) كه چگونه او را اهل دانستند برای این مقام، و رتبه ی او را بلند نمودند تا به این محل و منزلت.» و از این كلمات شریفه معلوم می شود كه سبب دعای برای آن جناب یكی ادای رسم بندگی و تبعیت و وفای حق بزرگی و جلالت است و دیگری رفع موانع قبول و اجابت وفتح ابواب لطف و عنایت است...
حقیر گوید: در این خصوص مزید بیانی بعد از این در طی تكالیف آتیه خواهد آمد.
[ صفحه 108]